Etap trzeci 1999 - 2002
Trzeci etap integracji walutowo-gospodarczej był finalnym procesem powstania jednej waluty Wspólnoty. Rozpoczyna się on od pełnego funkcjonowania Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego.
Rozpoczęcie pełnego funkcjonowania przez ESBC i EBC
Europejski System Banków Centralnych oraz Europejski Bank Centralny został ustanowiony na mocy Traktatu z Maastricht. Obie te instytucje zastąpiły Europejski Instytut Walutowy. W skład ESBC wchodzi EBC oraz narodowe banki centralne państw członkowskich Wspólnoty. EBC rozpoczął swą działalność 1 stycznia 1999 roku, siedzibą EBC jest Frankfurt nad Menem. Instytucje te kierowane są przez te same organy decyzyjne, czyli przez:
Zarząd ( Executive Board ) składa się on z przewodniczącego, wiceprzewodniczącego i z czterech członków dodatkowych. Zarząd wybierany jest „za wspólnym porozumieniem przez rządy Państw Członkowskich na szczeblu szefów państw lub rządów, na zalecenie Rady i po konsultacji z Parlamentem Europejskim oraz Radą `EBC, spośród osób o uznanym autorytecie i doświadczeniu zawodowym w dziedzinie pieniądza i bankowości.”54. Kadencja Prezesa zarządu trwa 8 lat, wiceprezesa 4 lata, pozostałych członków zarządu 5 i 6 lat55.
Radę Zarządzającą (Governing Council). W jej skład wchodzi zarząd oraz szefowie narodowych banków centralnych krajów Unii. Rada podejmuje decyzje zwykłą większością głosów.
Radę Generalną (General Council ). Rada Generalna stanowi forum do kontaktów pomiędzy krajami będących w strefie euro a państwami Unii, które nie weszły do strefy56.
Działalność EBC finansują wszystkie kraje Unii, bez względu czy są w strefie euro, czy też poza nią. Kapitał EBC wynosi 5 mld EUR, który może ulec zwiększeniu na podstawie decyzji Rady Zarządzającej. Największy udział w kapitale Europejskiego Banku Centralnego mają Niemcy 24,5%, Francja 16,9%, Włochy 14,9% ( patrz tabela 8)57.
| Banki Narodowe | Udział w proc. w EBC |
| Bank Belgii - Banque Nationale de Belgique | 2,8885% |
| Bank Danii - Danmarks Nationalbank | 1,6573% |
| Bank Niemiec - Deutsche Bundesbank | 24,4096% |
| Bank Grecji - Bank of Greece | 2,0585% |
| Bank Hiszpanii - Banco de Espana | 8,8300% |
| Bank Francji - Banque de France | 16,8703% |
| Bank Irlandii - Central Bank of Ireland | 0,8384% |
| Bank Włoch - Banca d`Italia | 14,9616% |
| Bank Luksemburga - Banque Centrale du Luxembourg | 0,1469% |
| Bank Holandii - De Nederlandsche Bank | 4,2796% |
| Bank Austrii - Oesterreichische Nationalbank | 2,3663% |
| Bank Portugalii - Banco de Portugal | 1,9250% |
| Bank Finlandii - Suomen Pankki | 1,3991% |
| Bank Szwecji - Sveriges Riksbank | 2,6580% |
| Bank Anglii - Bank of England | 14,7109% |
Banki Narodowe Wspólnoty zostały zobowiązane do przekazania na rzecz EBC 50 mld EUR, swoich rezerw walutowych, w zależności od ich procentowego udziału w kapitale zakładowym EBC. Rada Zarządzająca w lipcu 1998 roku nakazała przekazanie rezerw na rzecz EBC w kwocie 39,46 mld ECU z czego 15% w złocie, a 85% w walutach obcych58.
Celem ESBC jest utrzymanie stabilności cen, a także wspieranie polityki gospodarczej państw UGW, jednakże wtedy gdy nie koliduje to z celem podstawowym. Traktat z Maastricht tak określa zadania stojące przed ESBC:
definiowaniu i urzeczywistnianiu polityki pieniężnej Wspólnoty,
przeprowadzaniu operacji walutowych zgodnie z artykułem 109 niniejszego Traktatu,
utrzymywaniu i zarządzaniu oficjalnymi rezerwami walutowymi Państw Członkowskich,
popieraniu sprawnego funkcjonowania systemów płatniczych59.
Realizuje te zadania poprzez wydawanie rozporządzeń i decyzji. Rozporządzenia obowiązują w całości i bezpośrednio wszystkie państwa Wspólnoty. Decyzja jest wiążąca tylko w odniesieniu do podmiotu do, którego została skierowana. EBC posiada także możliwość wydawania niewiążących zaleceń i opinii, które może także opublikować
EBC posiada także wyłączne prawo do wydania zgody na emisje banknotów, które mogą być emitowane przez EBC jak i przez narodowe banki centralne. EBC wydaje także zgodę na emisje monet. Tak więc kształtowanie polityki monetarnej przeszło całkowicie z banków narodowych na rzecz Europejskiego Systemu Banków Centralnych. Kraje członkowskie zobowiązane są do dostosowania statutów swych banków centralnych do zasad ujętych w traktacie z Maastricht. Miało to na celu zapewnienie wystarczającej niezależności ESBC, co było niezbędnym warunkiem realizacji skutecznej polityki pieniężnej60.
Rada Zarządzająca określiła cel jakim jest stabilność cen, jako sytuacje w której roczny wzrost cen w strefie euro jest mniejszy niż 2%. Praktyka pokazała, że ESBC był w stanie realizować swój główny cel ( stabilizacja cen ) wyznaczony w Traktacie (zob. tabela nr 9).
Tabela nr 9. Inflacja i wzrost gospodarczy w państwach UE61.
| Kraj | Inflacja w procentach | Wzrost PKB w procentach | ||||||||
| 1996-00 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | 1996-00 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | |
| Belgia | 1,6 | 2,7 | 2,4 | 1,6 | 1,5 | 2,7 | 3,7 | 0,8 | 0,7 | 1,4 |
| Niemcy | 1,1 | 1,4 | 1,9 | 1,3 | 0,9 | 1,8 | 3,1 | 0,7 | 0,2 | 0,2 |
| Gracja | 4,6 | 2,9 | 3,7 | 3,9 | 2,8 | 3,8 | 4,2 | 2,7 | 2,0 | 2,1 |
| Hiszpania | 2,6 | 3,5 | 2,8 | 3,6 | 2,8 | 3,8 | 4,2 | 2,7 | 2,0 | 2,1 |
| Francja | 1,3 | 1,8 | 1,8 | 1,9 | 1,9 | 2,8 | 4,2 | 2,1 | 1,2 | 1,1 |
| Irlandia | 2,6 | 5,3 | 4,0 | 4,7 | 3,8 | 9,8 | 10,0 | 5,7 | 6,3 | - |
| Włochy | 2,4 | 2,6 | 2,3 | 2,6 | 2,9 | 1,9 | 3,1 | 1,8 | 0,4 | 0,7 |
| Luksemburg | 1,7 | 3,8 | 2,4 | 2,1 | 2,0 | 7,2 | 8,9 | 1,2 | 1,1 | - |
| Holandia | 1,9 | 2,3 | 5,1 | 3,9 | 2,5 | 3,7 | 3,3 | 1,3 | 0,2 | 0,2 |
| Austria | 1,2 | 2,0 | 2,3 | 1,7 | 1,0 | 2,8 | 3,6 | 0,6 | 1,1 | 1,0 |
| Portugalia | 2,4 | 2,8 | 4,4 | 3,7 | 3,4 | 3,9 | 3,7 | 1,6 | 0,4 | -1,2 |
| Finlandia | 1,6 | 3,0 | 2,7 | 2,0 | 1,2 | 4,7 | 5,1 | 1,2 | 2,2 | 1,3 |
| Strefa euro | 1,6 | 2,1 | 2,3 | 2,3 | 2,0 | 2,6 | 3,5 | 1,5 | 0,8 | 0,8 |
| Dania | 2,0 | 2,7 | 2,3 | 2,4 | 2,0 | 2,7 | 2,9 | 1,4 | 2,1 | 1,5 |
| Szwecja | 1,1 | 1,3 | 2,7 | 2,0 | 2,0 | 3,3 | 4,5 | 1,4 | 1,9 | 2,0 |
| Wielka Brytania | 1,6 | 0,8 | 1,2 | 1,3 | 1,1 | 2,9 | 3,1 | 2,1 | 1,9 | 2,1 |
| UE - 15 | 1,7 | 1,9 | 2,2 | 2,1 | 1,8 | 2,7 | 3,5 | 1,6 | 1,0 | 1,1 |
Polityka pieniężna EBC była stosunkowo restrykcyjna czego powodem było pogorszenie się sytuacji budżetowej największych państw Unii takich jak Niemcy, Francja, Portugalia, Włochy. Restrykcyjna polityka, otrzymała społeczną akceptacje, ponieważ nastąpił wyraźny spadek bezrobocia w państwach strefy euro. Stopa bezrobocia w strefie euro zmniejszyła się z 10% w latach 1996-2000 do 8% w roku 200162.
Ustanowienie Kursów konwersji
Niezbędnym warunkiem do funkcjonowania jednej waluty, było ustanowienie kursów konwersji. Ustalały one wartość euro wyrażoną w walutach narodowych. Kursy te miały być ustalone na podstawie warunków ekonomicznych nie zaś politycznych.
W dniach z 2 na 3 maja 1998 Rada Europejska postanowiła, że z dniem 1 stycznia 1999 roku kursy pomiędzy walutami państw Wspólnoty zostanie usztywniony nieodwołalnie na poziomie kursów występujących w ramach Europejskiego Systemu Walutowego. Szybsze podanie do wiadomości, że podstawą wymiany walut narodowych będzie centralny kurs ESW, spowodowane było chęcią uniknięcia perturbacji na międzynarodowych rynkach finansowych. Powodem oparcia się na kursach centralnych ESW było to, że kursy rynkowe walut krajów zakwalifikowanych do pełnego uczestnictwa w budowie UGW, odpowiadały kursowi centralnemu ESW. Ostatecznie kursy (patrz tabela nr 10) ustalone przez Rade Europejską 2 maja 1998 zostały zatwierdzone, po propozycjach dodatkowych Komisji Europejskiej oraz konsultacji z Europejskim Bankiem Centralnym, przez Rade 31 grudnia 1998 roku o godzinie 13.3063.
| 40,3399 BEF franków belgijskich
1,95583 DEM marek niemieckich 166,386 ESP peset hiszpańskich 340,750 GDR drachm greckich 6,55957 FRF franków francuskich 0,787564 IEP funtów irlandzkich 1 EUR = 1936,27 ITL lirów włoskich 40,3399 LUF funtów luksemburskich 2,20371 NLG guldenów holenderskich 13,7603 ATS szylingów austriackich 200,482 PTE eskudo portugalskich 5,94573 FIM marek fińskich |
Wraz z zatwierdzeniem stałych i nieodwracalnych kursów wymiany walut narodowych na euro, można było przejść do finalnego etapu integracji gospodarczo-walutowej, czyli wprowadzenia nowej waluty, wpierw w formie bezgotówkowej aby następnie przejść do jej fizycznego wprowadzenia.
Finalny proces wprowadzania jednej waluty europejskiej65
Traktat z Maastricht zakładał, że wprowadzenie euro do obiegu będzie trwało trzy i pół roku od 1 stycznia 1999 roku do 30 czerwca 2002 roku. Państwa Wspólnoty zrezygnowały z koncepcji tak zwanego „wielkiego skoku” polegającego na natychmiastowym wprowadzeniu nowej waluty. Zdawano sobie bowiem sprawę, że sama produkcja banknotów i monet pochłonie sporo czasu, do tego trzeba było przygotować do całej operacji podmioty gospodarcze, konsumentów i instytucje publiczne oraz niepubliczne. Szczegółowe zasady dotyczące procesu wprowadzania euro uregulował dodatkowe wydane przez rozporządzenia Rady, Komisji oraz Europejskiego Banku Centralnego. Stanowiły one:
zasadę ciągłości umów, zgodnie z którà wprowadzenie euro nie może być podstawą do jednostronnej zmiany warunków lub wypowiedzenia umowy oraz innych instrumentów prawnych;
metody przeliczania wartości euro na inne waluty; nieodwołalne kursy wymiany pomiędzy 12 walutami narodowymi a euro, tj. kursy, które złożone są z sześciu znaczących cyfr i nie mogą być skracane ani zaokrąglane. Kursy te są kursami sztywnymi, a więc nigdy nie ulęgną zmianie;
zasadę podwójnego podawania cen i innych kwot pieniężnych w euro oraz w walutach narodowych;
zasady zaopatrywania instytucji kredytowych i innych podmiotów w banknoty i monety euro w strefie euro oraz poza nią przed 1 stycznia 2002 roku66.
Na posiedzeniu w Luksemburgu, Rada Europejska (grudzień 1997 rok), przyjęto harmonogram wprowadzania euro, oraz potwierdzono, że wprowadzanie do obiegu monet i banknotów w państwach strefy euro rozpocznie się od 1 stycznia 2002 roku i będzie trwało sześć miesięcy. Przyjęty harmonogram mówił o dwóch fazach wprowadzania euro:
okres przejściowy (transitional period) od stycznia 1999 roku do końca 2002 roku na który składa się wprowadzenie euro do obiegu w formie bezgotówkowej, kampania informacyjna, produkcja banknotów i monet euro oraz wcześniejsze zaopatrzenie określonych podmiotów w gotówkę euro;
okres finalny ( final period) od 1 stycznia 2002 roku do 30 czerwca 2002 roku. W tej fazie masowo wprowadzano euro do obiegu. W tym czasie miały funkcjonować także waluty narodowe, które miały ostatecznie zostać wycofane do 30 czerwca 2002 roku. Jednakże okres podwójnego obiegu walut narodowych i euro zakończył się znacznie szybciej, bo do 28 lutego 2002 roku67.
Jak wspomnieliśmy euro zostało wprowadzone w formie bezgotówkowej 1 stycznia 1999 roku. Mechanizm był taki sam jak w przypadku ECU, w nowej walucie dokonywano transakcji międzybankowych, a także indywidualne transakcje bezgotówkowe68.
Kampania informacyjna była ważnym czynnikiem przygotowującym społeczeństwo państw Unii do zmiany waluty. Główne cechy i elementy kampanii informacyjnej określił Europejski Bank Centralny. Kampania informacyjna była prowadzona za pośrednictwem:
Programu Partnerstwa, polegającego na współpracy EBC z dwunastoma bankami centralnymi z podmiotami sektora publicznego i prywatnego.
strony internetowej www.euro.ecb.int, która miała za zadanie informować społeczeństwo o wszystkich aspektach dotyczących Euro
kampanii w środkach masowego przekazu;
kontaktów z prasą i społeczeństwem. Składała się ona z trzech podstawowych elementów:
konferencji na temat euro;
zestawów informacyjnych dla mediów;
konkursów dla dzieci69;
Jak wspomnieliśmy wcześniej EBC był odpowiedzialny za produkcje nowej waluty. Wydawał on pozwolenia na jej produkcje narodowym bankom centralnym ( patrz tabela nr 11)70. Jednakże później dokonano podziału kompetencji i za koordynacje produkcji monet była odpowiedzialna Komisja Europejska, a za produkcje banknotów EBC.
Tabela nr 11. Miejsca produkcji banknotów i monet euro.
| Państwo | Banknoty Euro | Bilon Euro |
| Austria | Oesterreiche Banknoten- und Sicherheitsdruck | Mennica Austriacka (Wiedeń) |
| Belgia | Narodowy Bank Belgii (Bruksela) | Królewska Mennica Belgijska (Bruksela) |
| Finlandia | Setec Oy (Vantaa) | Mennica Finlandii (Vantaa) |
| Francja | Bank Francji (Chamalieres)
Oberthur (Chantepie) | Mennica Paryska (oddział¸ w Pessac) |
| Grecja | Bank Grecji (Ateny) | Bank Grecji (Ateny) |
| Hiszpania | Fabrica Nacional de Moneda y Timbre (Madryt) | Fabrica Nacional de Moneda y Timbre,
Real Casa de la Moneda (Madryt) |
| Holandia | Johan Enschede & Zn. (Haarlem) | Mennica Holenderska
(Utrecht) |
| Irlandia | Centralny Bank Irlandii (Dublin) | Centralny Bank Irlandii, Currency Center (Dublin) |
| Niemcy | Bundesdruckerei (Berlin)
Giesecke & Devrient (Monachium) Giesecke & Devrient (Lipsk) | Berlin, Monachium, Stuttgart, Karlsruhe, Hamburg |
| Portugalia | Valora (Carregado) | Imprensa Nacional, Casa da Moeda (Lizbona) |
| Włochy | Bank Włoch (Rzym) | La Zecca (Rzym) |
Produkcja monet rozpoczęła się w maju 1998, banktotów zaś później bo dopiero w lipcu 1999. Ilość wyprodukowanych banknotów i motet do 1 stycznia 2002 roku, obrazuje tabela nr 12.
Tabela nr 12. Produkcja banknotów i monet euro71.
| Państwo | Liczba banknotów
(w milionach sztuk) | Udział w całkowitej
produkcji banknotów euro (w %) | Liczba monet (w milionach sztuk) | Udział w całkowitej
produkcji monet euro (w %) |
| Austria | 550 | 3,7 | 1 800 | 3,5 |
| Belgia | 550 | 3,7 | 1 957 | 3,8 |
| Finlandia | 225 | 1,5 | 1 052 | 2,0 |
| Francja | 2 265 | 15,2 | 8 150 | 15,8 |
| Grecja | 617 | 4,1 | 1 333 | 2,6 |
| Hiszpania | 1 924 | 12,9 | 7 085 | 13,7 |
| Holandia | 659 | 4,4 | 2 800 | 5,4 |
| Luksemburg | 46 | 0,3 | 120 | 0,2 |
| Niemcy | 4 783 | 32,1 | 17 000 | 32,9 |
| Portugalia | 537 | 3,6 | 1 296 | 2,5 |
| Włochy | 2 440 | 16,4 | 7 940 | 15,4 |
| Ogółem | 14 890 | 100 | 51 611 | 100 |
Jak widzimy do końca 1 stycznia 2002 roku wyprodukowano prawie 15 miliardów banknotów i około 52 miliardów bilonu. Nominalna wartość banknotów wynosiła około 633 miliardów EUR, natomiast bilonu 16 miliardów EUR. Natomiast liczbę wyprodukowanych banknotów i monet do 1 stycznia 2002 roku, według nominału przedstawia tabela nr 1372.
Tabela nr 13. Liczba wyprodukowanej waluty euro.
| Monety | ||
| nominał | liczba
(w milionach sztuk) | udział w całkowitej
produkcji monet euro (w %) |
| 1 cent | 9 000 | 17,4 |
| 2 centy | 7 260 | 14,1 |
| 5 centów | 7 894 | 15,3 |
| 10 centów | 8 272 | 16,0 |
| 20 centów | 6 076 | 11,8 |
| 50 centów | 5 657 | 11,0 |
| Banknoty | ||
| 1 EUR | 4 773 | 9,2 |
| 2 EUR | 2 681 | 5,2 |
| 5 EUR | 3 155 | 21,2 |
| 10 EUR | 3 221 | 21,6 |
| 20 EUR | 3 406 | 22,9 |
| 50 EUR | 3 283 | 22,0 |
| 100 EUR | 1 231 | 8,3 |
| 200 EUR | 223 | 1,5 |
| 500 EUR | 371 | 2,5 |
Priorytetowe znaczenie dla wprowadzenia nowej waluty do obiegu, miało wcześniejsze zaopatrzenie w nią, instytucji sektora bankowego. Wcześniejsze zaopatrzenie tych instytucji umożliwiała wytyczna EBC z 10 stycznia 2001 roku. Wcześniejsze zaopatrzenie miało odbywać się w dwóch płaszczyznach:
zaopatrzenia pierwotnego w którym banki centralne państw należących do strefy euro, mogły rozpocząć od 1 września 2001 roku dystrybucje nowej waluty do instytucji kredytowych. Ogółem wydano 6,4 miliarda banknotów i 37,6 miliarda monet;
zaopatrzenia wtórnego w którym instytucje kredytowe przekazywały euro klientom instytucjonalnym a także detalicznym ( przedsiębiorstwom )73.
Państwa strefy euro przywidziały dla swoich obywateli, możliwość zakupu tzw. zestawów startowych składających się tylko i wyłącznie z monet. Wartość nominalna tych zestawów była różna w poszczególnych państwach Wspólnoty. Przykładowy zestaw startowy obrazuje tabela nr 14. Sprzedano ponad 1,6 miliarda zastawów startowych, składających się z 4,2 miliarda monet.
Tabela nr 14. Niemiecki zestaw startowy74.
| Wartość nominalna | Liczba monet w zestawie
startowym | Wartość
w euro |
| 1 cent | 1 | 0,01 |
| 2 centy | 1 | 0,02 |
| 5 centów | 2 | 0,1 |
| 10 centów | 3 | 0,3 |
| 20 centów | 4 | 0,8 |
| 50 centów | 4 | 2,00 |
| 1 euro | 3 | 3,00 |
| 2 euro | 2 | 4,00 |
| 20 | 10,23 | |
| = 20 DEM |
Okres finalny wprowadzenia nowej waluty rozpoczął się 1 stycznia 2002 roku, kiedy to euro znalazło się w pełnym obiegu. Walutę wprowadzano za pomocą:
banków i urzędów pocztowych, gdzie następowała wymiana walut narodowych na euro, a także zamiana rachunków bankowych prowadzonych w walucie narodowej na euro. W pierwszych dniach nowego roku w bankach pomimo wydłużenia czasu pracy i liczby kasjerów, tworzyły się parogodzinne kolejki. Spowodowane były one chęcią zobaczenia nowej waluty a także niechęcią obywateli unii do używania dwóch walut;
bankomatów. Bankomaty stanowiły istotny element w procesie wymiany waluty, ponieważ rozprowadzają one ponad 70% banknotów w całej Unii;
sektora detalicznego, zobowiązanego do wydawania reszty z zakupów, tylko w nowej walucie75.
Warunkiem sprawnego wprowadzenia euro, była także systematyczna wymiana walut narodowych na nowy pieniądz. Musiano ją zakończyć przed upływem terminu obowiązywania podwójnego obiegu walutowego, w którym prawnym środkiem płatniczym były waluty narodowe oraz euro. Wymianą tą zajmowały się banki centralne, banki komercyjne oraz urzędy pocztowe ( tylko w Austrii, Belgii, Francji, Włoszech oraz Luksemburgu). Ostateczny termin wymiany walut narodowych został określony odmiennie w poszczególnych państwach strefy euro. Terminy do kiedy będzie obowiązywała waluta narodowa oraz wymiany i skupu walut narodowych strefy euro przedstawia tabela nr 15.
Tabela nr 15. Wymiana, czas obowiązywania i skup walut narodowych76.
| Kraj | Do kiedy waluta
narodowa będzie prawnie uznanym środkiem płatniczym | Do kiedy będzie można
wymienić waluty narodowe na euro w banku komercyjnym | Do kiedy będą skupowane waluty narodowe (po utracie statusu prawnego środka płatniczego) |
| Austria | 28.02.2002 | 28.02.2002 (po tej dacie
zależnie od decyzji poszczególnych banków) | Bezterminowo |
| Belgia | 28.02.2002 | 28.02.2002
od 01.03.2002 do 31.12.2002 wymiana będzie możliwa wyłącznie poprzez zdeponowanie banknotów i monet na rachunku bankowym | Banknoty: bezterminowo
Monety: koniec 2004 |
| Finlandia | 28.02.2002 | 28.02.2002 (po tej dacie
zależnie od decyzji poszczególnych banków) | 29.02.2012 |
| Francja | 17.02.2002 | 30.06.2002 (dla osób
nie będących klientami banków do 17.02.2002) | Banknoty: 10 lat
Monety: 3 lata |
| Grecja | 28.02.2002 | 28.02.2002 | Banknoty: 10 lat
Monety: 2 lata |
| Hiszpania | 28.02.2002 | 30.06.2002 | Bezterminowo |
| Holandia | 27.01.2002 | 31.12.2002 | Banknoty: 31.12.2031
Monety: 31.12. 2006 |
| Irlandia | 09.02.2002 | W trakcie ustaleń | Bezterminowo |
| Luksemburg | 28.02.2002 | 30.06.2002 | Banknoty: bezterminowo
Monety: 31.12.2004 |
| Niemcy | 31.12.2001 | Przynajmniej do 28.02.2002
lub 31.03.2002 zależnie od decyzji poszczególnych banków | Bezterminowo |
| Portugalia | 28.02.2002 | 30.06.2002 | Banknoty: 20 lat
Monety: 31.12.2002 |
| Włochy | 28.02.2002 | 28.02.2002 (po tej dacie zależnie od decyzji poszczególnych banków) | 10 lat |
Ostatnim elementem procesu wprowadzenia euro, było systematyczne wycofywanie z rynku walut narodowych. Operacja ta rozpoczęła się jeszcze przed 1 stycznia 2002 roku, wykonywały ja głównie banki komercyjne. Wartość narodowych banknotów do końca grudnia 2001 roku, spadła z 280 miliardów EUR do 207 miliardów EUR, bilonu z 17,9 EUR do 16,3. Natomiast już pod koniec lutego 2002 roku ich wartość wynosiła jedynie 38,6 miliarda EUR ( banknoty ), oraz 10 miliardów EUR ( bilon )77.
Na ostatecznym wycofaniu walut narodowych, kończy się ostatni etap wprowadzania nowej waluty europejskiej - euro. Od tej chwili dwanaście państw Unii Europejskiej posługiwało się jedną walutą, zakończyła się integracja walutowa.
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.